ορθωτής

ο (ΑΜ ὀρθωτής) [ορθώ]

νεοελλ.

ορθωτήρας

μσν.

δημόσιος υπάλληλος που ασκούσε το λειτούργημα τού εφόρου

αρχ.

ο θεός που επιστατούσε και επέβλεπε.